HOE HERKEN JE EEN GOEDE TENTOONSTELLING?
- De eerste aanblik van de kunstwerken maken een dusdanige indruk, dat ze een fysieke reactie opwekken. Verhoogde hartslag en de neiging een rondje te rennen door de zaal
- Je leest het boekje niet, je kijkt en ervaart
- Je hebt alle werken gezien en wilt de expo direct nog een keer bezoeken
- Mag dit werk ook mee naar huis? Ren maar naar de winkel voor het boek of koop het werk als dat een optie is
- Je schrijft erover :)
DIG DEEPER!
Recent bezocht ik museum Voorlinden en de tentoonstelling van Michaël Borremans (1963).
Hoewel mijn hart op het moment vooral bij keramiek ligt, liet deze expositie een onmetelijke indruk achter.
De tentoonstelling ‘A Confrontation at the Zoo’ toont circa 50 topstukken (schilderijen) van Borremans en slingert de kijker heen en weer tussen 17e-eeuwse schilderijen met hun rijkelijke stofuitdrukking en hedendaagse ondoorgrondelijkheid, waar Borremans met zijn ogenschijnlijk lichte, soepele toets - en deels transparante verf - portretten en stillevens neerzet en je compleet verbouwereerd achterlaat.
Zoals het werk ‘Magnolia’s I’ met - zoals de titel al enigszins prijsgeeft - een stilleven met magnolia takken.
De bloemen zijn zichtbaar aan het vergaan, eerder richting verwelkt. En ok al schetst het schilderij overduidelijk een stilleven met bloemen, het voelt heel menselijk, vleselijk, alsof een persoon bijna de laatste adem uitblaast.
In zijn werken toont Borremans situaties met een voelbaar, maar ongrijpbaar spanningsveld. Alsof de kunstenaar zegt: ’Vul zelf verder in. En dan probeer je door fysiek dichter bij het werk te gaan staan beter vat te krijgen op de situatie, maar komt daarmee logischerwijs bedrogen uit.‘Kom op! 'Wees niet huiverig om dieper te graven!’
En dàt is precies de bedoeling (van kunst).
tekst en foto: Pam Vis-Feijtes
kunst: Michaël Borremans, Magnolias-(I), 2012